Kihnu Saar, położona 2,5 godziny statkiem od Pärnu, jest jedną z najmniejszych wysp Estonii. Stanowi przede wszystkim miejsce weekendowego wypoczynku dla mieszkańców Pärnu i Haapsalu.
Pierwsze wzmianki o Kihnu, wówczas Kyne, datowane są na 1386 rok.
W latach 30. XVI wieku, za czasów szwedzkiego panowania, na Kihnu zjawili się pierwsi Luteranie. Napotkali jednak opór mieszkańców wyspy. Na północnym wybrzeżu wyspy znajdował się podobno stary kościół. Legenda głosi, że podczas Wojny Północnej spalił go tajemniczy pożar. Potwierdziły to badania archeologów, którzy odnaleźli jego fundamenty. Nowy kościół luterański zbudowano w 1624 roku w środkowej części wyspy. Jednak zgodnie z ukazem carskim z 1840 roku, większość mieszkańców przyjęła Prawosławie. Dziś Kihnu jest jednym z dwóch miejsc w Estonii, gdzie istnieje tak duże skupisko prawosławnych Estończyków. Nieopodal kościoła znajduje się cmentarz. Zgodnie ze zwyczajem, pod żadnym pozorem nie należy przebywać na nim po północy, gdyż mogłoby to obudzić zmarłych.
Na wyspie znajduje się także muzeum, otwarte w 1974 roku. Stała ekspozycję stanowią charakterystyczne dla wyspy stroje, narzędzia i meble. W budynku muzeum znajdowała się kiedyś szkoła. Mieszkańcy Kihnu podkreślają, że przede wszystkim starają się zachować specyficzne zwyczaje i tradycje. Żaden młody wyspiarz nie osiągnie dorosłości, dopóki ich wszystkich nie pozna i w pełni nie zrozumie.
Obowiązkowe jest także odwiedzenie Centrum Kulturalnego. Można tu obejrzeć, między innymi, występy grupy folklorystycznej Kihnumua. Najciekawszy jest specyficzny lokalny taniec wykonywany w parach.
Na południowym wybrzeżu wyspy usytuowana jest, wysoka na 30 metrów, latarnia morska, zbudowana w 1864 roku z części przetransportowanych z Wielkiej Brytanii.
Atrakcją wyspy jest jednak przede wszystkim natura, wiekowe lasy, łąki i imponujące głazy. Dwa największe z nich (Kasskivi – 'koci kamień’ i Liiva-aa Suur Kivi – 'Głaz w ogrodzie z piasku’) znajdują się na północno-zachodnim wybrzeżu.
