Narva-Jõesuu

0
913

Miasto 14 km na północny zachód od Narwy, podobnie jak tamto usytuowane bezpośrednio na granicy z Rosją. Leży przy ujściu rzeki Narwy do Zatoki Narewskiej, części Zatoki Fińskiej, co znajduje odzwierciedlenie w nazwie oznaczającej Narwoujście (historyczna nazwa Hungerburg). Wzmiankowana pierwszy raz 1503 miejscowość była w tymże wieku awanportem Narwy. Przy końcu następnego stulecia pracowały tu składy drewna i tartaki oraz istniał drobny przemysł stoczniowy. Stałą osadę założono dopiero na przełomie XVIII i XIX w. Po uruchomieniu traktu kolejowego Petersburg–Narwa–Tallinn (1870) przekształciła się ona w miejscowość kuracyjną (1873). Otworzono dom zdrojowy (1882), zakład przyrodoleczniczy (1896), szpital sanatoryjny (1902). Pobudowano pensjonaty i domy letniskowe. Przed I wojną światową kurort, określany przez branżę turystyczną mianem Riwiery Północy, cieszył się dużą popularnością wśród petersburżan i moskwian, goszcząc rocznie kilkanaście tysięcy osób. Z tego czasu zachowały się m.in. fragmenty adekwatnej architektury drewnianej. W podobnych charakterze miejscowość funkcjonowała w okresie ZSRR. Także wtedy ściągała zwłaszcza mieszkańców odległego o niespełna 150 km Leningradu, z których część utrzymywała tutaj swoje dacze. Okres ten przyniósł poważne inwestycje w bazę sanatoryjno-wypoczynkową. Po 1990 miejscowość straciła na znaczeniu turystycznym. Obecnie czyni się próby reaktywizacji letniska. Głównym magnesem jest piękna plaża. Długa na 12 km (7,5 km w granicach miasta), szeroka, o białym piasku, obramowana sosnowym lasem rozciąga się aż po wieś Meriküla. Czynna jest także jedyna oficjalna w Estonii plaża dla nudystów. Od 1994 Narva-Jõesuu ma prawa miejskie. Przeszło dwie trzecie z 2,6 tys. mieszkańców stanowi ludność rosyjskojęzyczna. Powierzchnia miasta to 11,03 km². Poza turystyką żyje ono z rybołówstwa. Tutejsza latarnia morska (tuletorn) u ujścia Narwy jest ostatnią na wschodnim wybrzeżu Estonii. Obecna jej betonowa wieża w biało-czerwone pasy pochodzi z 1957. Wysokość 31,1 m.

 

Opis miasta pochodzi z monografii „Estonia. Monografia krajoznawcza” Jarosława Swajdo.

 

Zdjęcie: Plaża w Narva-Jõesuu. Zdj. Nikolai Potanin / Flickr / CC.

Poprzedni artykułMaardu
Następny artykułPaide
Jarosław Swajdo
Pasjonat Estonii i Łotwy, szczególnie zaś historycznej Estlandii, historycznej Liwlandii i historycznej Kurlandii, jako wschodnich rubieży Zachodniego Świata. Swą fascynację tą połacią Europy, definiowaną przezeń jako Bałtyka Właściwa, wywodzi z lat osiemdziesiątych, zatem okresu, kiedy Bałtowie pod swymi trójkolorowymi narodowymi banderami podjęli wspaniałą walkę o coś, co wtedy wydawało się tak mało realne. Dziś natomiast, gdyby zaistniała ku temu sposobność, prawdopodobnie zamieniłby swą Centralnopolskę (as country of residence) na jakąś powiedzmy Lipawę, Windawę, Parnawę. Atoli ową bałtycką fascynację niewątpliwie po części opiera również na pewnej przeciwwadze, przeciwwadze miejscami może nawet ekstremalnej, względem innej swej wielkiej miłości, tej mianowicie do kręgu latyńskiego.

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Proszę wpisać swój komentarz!
Proszę podać swoje imię tutaj