Maardu

0
779
OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Maardu. Miasto satelickie Tallinna (16 km na północny wschód). Ważny ośrodek przemysłowy oraz wielki port morski (Muuga sadam). Leży nad Muuga laht (Randvere laht), między Pirita jõgi a Maardu järv (170 ha), dawniej znanym tak- że jako Liivakandi järv, granicząc z Tallinnem oraz gminami ziemskimi Viimsi i Jõelähtme. Wynosząca 17,1 tys. liczba mieszkańców (przeważnie rosyjskoję- zycznych) sytuuje Maardu pośród dziesięciu najludniejszych miast Estonii. Miasto rozciąga się na 22,76 km² i składa z kilku części. Są nimi: Kallavere, jako część centralna, m.in. z większością instytucji publicznych; Muuga, na zachodzie, dzielnica w typie miasta-ogrodu, bardziej związana z Tallinnem niż z Kallavere; oraz areały przemysłowe, w tym Kroodi, nieopodal szosy Tallinn–Narwa. Częściowo w granicach miasta znajduje się wspomniany port Muuga, największy i najgłębszy (18 m) estoński port towarowy, oddany do użytku w latach 80. (do 1992 pod nazwą Tallinna Uussadam) i zawiadywany przez AS Tallinna Sadam. Kolej przemysłowa łączy port z linią Tallinn–Narwa (Lagedi–Maardu raudteelõik). Miasto powstało w związku z eksploatacją fosforytów (1939). Jego błyskawiczny rozwój w czasach radzieckich warunkowany był funkcjonowaniem od 1949 wielkiego kombinatu chemicznego (zamknięty ze względów ekologicznych po wystąpieniu kraju z ZSRR) oraz uruchomionej 1978 elektrowni cieplnej (ob. Eesti Energia AS Iru Elektrijaam). 1963–1991 Maardu wchodziło administracyjnie w skład Tallinna (Rejon Morski). Rzucającym się w oczy obiektem jest cerkiew MPEÕK Michała Archanioła (Keemikute 40). W mieście poza tym Sala Królestwa Świadków Jehowy (jedna z pierwszych na obszarze postradzieckim). Na terenie sąsiedniej Maardu küla, gm. Jõelähtme, na południe od szosy narewskiej, znajduje się były zespół dworski (Maart im Kirchspiel Jegelecht). Pierwsza wzmianka o tym rycerskim majątku ziemskim przypada na 1397. Dwukondygnacyjny budynek główny z lat 60. XVII wieku, jeden ze starszych zachowanych barokowych dworów w Estonii, poddany został niewielkim przeróbkom w XVIII–XIX w. Po nacjonalizacji mieścił szkołę elementarną (teraz centrum dydaktycznorekreacyjne Eesti Pank).

 

Opis miasta pochodzi z monografii „Estonia. Monografia krajoznawcza” Jarosława Swajdo.

Zdjęcie: ExWhyZed / Flickr / CC

Poprzedni artykułKunda
Następny artykułNarva-Jõesuu
Jarosław Swajdo
Pasjonat Estonii i Łotwy, szczególnie zaś historycznej Estlandii, historycznej Liwlandii i historycznej Kurlandii, jako wschodnich rubieży Zachodniego Świata. Swą fascynację tą połacią Europy, definiowaną przezeń jako Bałtyka Właściwa, wywodzi z lat osiemdziesiątych, zatem okresu, kiedy Bałtowie pod swymi trójkolorowymi narodowymi banderami podjęli wspaniałą walkę o coś, co wtedy wydawało się tak mało realne. Dziś natomiast, gdyby zaistniała ku temu sposobność, prawdopodobnie zamieniłby swą Centralnopolskę (as country of residence) na jakąś powiedzmy Lipawę, Windawę, Parnawę. Atoli ową bałtycką fascynację niewątpliwie po części opiera również na pewnej przeciwwadze, przeciwwadze miejscami może nawet ekstremalnej, względem innej swej wielkiej miłości, tej mianowicie do kręgu latyńskiego.

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Proszę wpisać swój komentarz!
Proszę podać swoje imię tutaj